Przewodnik audioPiramida Luwru

W samym centrum Paryża, na dziedzińcu pałacu Luwru, stoi niezwykła szklana piramida. Ten nowoczesny obiekt wyznacza wejście do słynnego Muzeum Luwru, rozsławionego na całym świecie choćby dzięki takim dziełom jak Mona Lisa. Projektantem piramidy był I. M. Pei, wybitny architekt wybrany bezpośrednio przez prezydenta Francji na początku lat osiemdziesiątych dwudziestego wieku. Ówcześni decydenci chcieli powiększyć muzeum i lepiej przygotować się na coraz liczniejsze tłumy odwiedzających. Zamiast dobudowywać kolejne sale na powierzchni, Pei zdecydował się na odważny krok: nowe przestrzenie ulokował pod dziedzińcem, a wejście nakrył elegancką szklaną piramidą.

Pavlo Shrub

Pei rozważał różne warianty – kopuły, sześciany i inne formy – ale uznał, że prosta, wyrazista sylwetka piramidy najlepiej pasuje do klasycznych linii historycznych budynków Luwru. Ostateczna konstrukcja ma około dwadzieścia metrów wysokości, a długość jej boku sięga trzydziestu metrów. Każdą szybę zaprojektowano tak, by była całkowicie przezroczysta – bez zielonkawego czy niebieskawego odcienia – po to, aby nie przysłaniała widoku na pałac. Uzyskanie tak idealnie czystego szkła zajęło francuskim inżynierom prawie dwa lata badań i prób.

Sasan Hezarkhani

Gdy piramidę po raz pierwszy pokazano pod koniec lat osiemdziesiątych, wywołała spore kontrowersje. Wiele osób uważało, że szklano-metalowa bryła nie pasuje do renesansowej architektury muzeum – ich zdaniem była zbyt nowoczesna lub wręcz obca temu miejscu. Jednak z czasem piramida stała się jednym z symboli Paryża – śmiałą, jasną i otwartą na świat.

Pod ziemią trzy mniejsze szklane piramidy rozświetlają podziemny hol i wskazują drogę do różnych części muzeum. Nocą delikatne światło odbija się od kamienia i szkła, łącząc ze sobą nowoczesny puls miasta z jego wielowiekową historią. Utrzymanie piramidy w czystości jest wymagające – specjalne roboty i alpiniści dbają, aby każda szyba lśniła czystością.

Dziś przez szklaną piramidę każdego roku do Luwru wchodzi kilka milionów osób. Dzięki temu projektowi dawne kolejki znacznie się skróciły, a zarówno paryżanie, jak i turyści mogą rozpocząć swoją przygodę ze sztuką w bardziej komfortowy i inspirujący sposób. Piramida Luwru stała się miejscem spotkania epok – punktem, w którym na paryskim dziedzińcu przenikają się przeszłość i współczesność.