Przewodnik audioLuwr

W samym sercu Paryża, tuż przy spokojnych Ogrodach Tuileries, wznosi się Musée du Louvre — dawna królewska rezydencja i największe muzeum świata. Jego dzieje sięgają ponad ośmiuset lat wstecz, aż do końca dwunastego wieku, kiedy to powstała tutaj twierdza wzniesiona na polecenie króla Filipa Drugiego, aby chronić miasto. Tam, gdzie dziś rozciągają się monumentalne galerie, niegdyś stały masywne mury obronne, wieże i głęboka fosa.

Koustav Talukdar

W czternastym wieku, gdy Paryż przeżywał okres największego rozkwitu, warownia ustąpiła miejsca królewskiej rezydencji. Francuscy monarchowie, między innymi Karol Piąty, szczególnie cenili sobie jej bogato zdobione komnaty. Z biegiem lat każdy kolejny władca przekształcał pałac według własnej wizji, łącząc renesansowy kunszt fasad z klasycznymi kolumnami, złoconymi sufitami i rozległymi dziedzińcami.

Fabien geff

Przeznaczenie Luwru odmieniło się na zawsze podczas Rewolucji Francuskiej — to właśnie wtedy, pod koniec osiemnastego wieku, pałac po raz pierwszy udostępniono szerokiej publiczności jako muzeum. Odtąd każdy mógł przemierzać jego wnętrza i podziwiać skarby dotychczas zarezerwowane dla królewskiego dworu. Kolekcja muzeum zaczęła dynamicznie się powiększać, zwłaszcza w epoce Napoleona, gdy wraz z jego wyprawami do Francji trafiały wybitne dzieła i starożytne zabytki z rozmaitych zakątków Europy i świata. Część tych eksponatów powróciła z czasem do krajów pochodzenia, jednak wiele arcydzieł pozostało, by inspirować i zachwycać kolejne pokolenia odwiedzających.

Burzliwe czasy, wojny i konflikty także wpłynęły na losy muzeum. W trakcie obu wojen światowych pracownicy Luwru potajemnie wywozili tysiące dzieł sztuki — od uśmiechniętej Mony Lizy po majestatyczne Skrzydlate Zwycięstwo — do ustronnych rezydencji wiejskich, by chronić je przed zniszczeniem. Po zakończeniu działań wojennych muzeum zostało starannie odrestaurowane, a jego kolekcje i niezwykła atmosfera mogły na nowo zachwycać zwiedzających.

Dziś podróż po Luwrze zaczyna się przy eleganckiej szklanej piramidzie, gdzie nowoczesna forma styka się z majestatycznym kamiennym pałacem. Wewnątrz rozległe sale podzielone są na osiem działów tematycznych. Dział Starożytnego Egiptu ukazuje codzienność i wierzenia faraonów, a sąsiednie galerie wprowadzają zwiedzających w świat rzeźb, mozaik i świątyń antycznej Grecji oraz Rzymu. Zbiory sztuki islamskiej olśniewają misternymi ozdobami, ceramiką i kunsztownymi wyrobami z metalu, ukazując bogactwo twórczości od Hiszpanii po Indie.

Wśród galerii malarstwa można stanąć twarzą w twarz z nieodgadnioną Moną Lizą Leonarda da Vinci, pełną energii Wolnością wiodącą lud na barykady pędzla Delacroix czy dziełami takich mistrzów, jak Rafael, Vermeer i Rembrandt. Sekcje rzeźby i sztuki dekoracyjnej kryją zarówno marmurowych herosów, jak i królewskie klejnoty czy delikatne gobeliny. Każda sala pozwala odkryć historię innej cywilizacji lub nurtu w sztuce — dzieła te odzwierciedlają burzliwe zmiany kulturowe i wrażliwość każdej epoki.

Motyw przenikania się przeszłości z teraźniejszością przewija się przez cały gmach. Od średniowiecznych murów ukrytych w podziemiach, przez pałacowe salony z siedemnastego wieku, po szkło i światło nowoczesnej piramidy — historia zapisana jest tu w kamieniu, drewnie i szkle. Szklana piramida, projektu architekta Ieoh Minga Peia, ukończona pod koniec dwudziestego wieku, symbolicznie łączy odwiecznego ducha Luwru z nową energią i odnową.

Jednak Luwr to nie tylko galeria światowych arcydzieł. To także zwierciadło przemian kultury Francji — od czasów monarchii, przez rewolucje, wojny, aż po współczesność i odrodzenie. Jego historia opowiada o narodowej dumie, otwartości na świat oraz wielkiej pasji do zachowania i tworzenia piękna. Dla każdego, kto ciekawy jest sztuki, architektury czy niepowtarzalnej atmosfery Paryża, Luwr pozostaje miejscem obowiązkowym — przystanią, w której pod jednym olśniewającym dachem spotyka się dziedzictwo całej ludzkości.